Bolivia: STUNNING!
Blijf op de hoogte en volg Jane & Inges
23 Maart 2014 | Bolivia, Uyuni
Na één overnachting in Curumba, een crapy grensplaatsje waar eigenlijk iedere minuut die je daar doorbrengt er 1 te veel is en de vrouw die naast je in de kamer slaapt eruit zien als Cruella de vil( wrs iets te veel van het witte poeder gebruikt) zijn we blij dat we de grens over kunnen naar Bolivia. Zodra we een voet over de grens zetten merken we meteen het verschil in rijkdom. Zandwegen, klein in elkaar geknutselde winkeltjes, auto's die bij ons niet meer door de APK komen( zeg maar rijp voor de sloop) en een vriendelijk vrolijk en behulpzaam volk. De mensen zijn klein en rond van postuur en al snel zien we vrouwen in de meest kleurrijke traditionele kleding lopen. Fel roze, groen fijngeweven stoffen draperen om hun lichamen. De ravenzwarte haren komen ongeveer op heuphoogte en zijn in twee gelijke vlechten bij elkaar gebonden. En boven op hun hoofd een bolhoedje! (Waarschijnlijk kun je je nu wel een voorstelling maken)
Dit bracht Inge meteen op een missie, een Boliviaans hoedje scoren.
Met een treintje ( het had 2 coupe's) vervolgden we onze reis naar Santa Cruz. Heel wat uurtjes later kwamen we aan in deze één na grootste stad van Bolivia. Na een dag hier te hebben doorgebracht besloten we diezelfde dag verder te reizen naar sucre. Samen met de 2 Oostenrijkers stonden we te wachten op de bus, mooie grote goed uitziende bussen parkeerde zich rondom ons heen. Dat gaf vertrouwen aangezien dit voor 14 uur onze nieuwe omgeving zou zijn, totdat er een krakkemikkige bus voor onze neus stopte. Uuuhhhh is dit echt onze bus... Si..! El autobus para Sucre..? Si... Oké dan stappen we maar in. Na een plastic glas wijn van de mannen waren we de cultuurschok met Brazilië te boven en roken we weer het avontuur.
Prachtige bergachtige landschappen gingen aan ons voorbij en al snel deed de nacht zijn intrede.. Uuuhh chófer de autobus tenemos qué hacer pis! Midden tussen de bergen stopt de bus voor een toiletstop.. De buschauffeur wijst met zijn vinger richting een gebouw. Met de verwachting daar een toiletgebouw aan te treffen is de toilet no where te be seen. Wel zien we links en rechts vrouwen hurken en de mannen met de rug naar ons toe staan. Snel zoeken we een muurtje en kijken we elkaar tevreden aan over deze enigszins beschutte doch openbaar toilet.
Omdat het vorige plasavontuur zo goed bevallen was waagt Janneke later op nacht haar kans nog een keer. Terwijl ze slaperig opzoek wilde gaan naar een beschut plekje kwam ze tot de ontdekking dat het één open vlakte was. De Boliviaanse vrouwen hurkte om haar heen en hun rokken gaven enigszins privacy. Hulpzoekend keek ze om zich heen tot de buschauffeur haar wenkte. Met enige twijfel liep ze naar hem toe. Hij deed zijn jas uit ging met zijn rug naar haar toe staan en creëerde een klein minitoiletje. "Go go go go" zegt de vriendelijke man is het Spaans. En ontspannen maar...
Na een gebroken nacht komen we aan in het bergstadje, Sucre genaamd. Het stadje ligt op ongeveer 2300m en doet heel knus aan. Een mooi centrum met heel veel kerken, parken en gekleurde huisjes. We besluiten om naar " het balkon van sucre" te lopen, want daar heb je een mooi uitzicht over de stad! Op het kaartje zien we dat het dichtbij is en we beginnen onze wandeling. Na 10 min kijken we elkaar hijgend aan.. Waarom zijn we zo kort van adem..? Ja de straten lopen stijl omhoog maar we hebben toch een top conditie..? Dan beseffen we dat de hoogte ons nekt en dan moet de machi pichu nog komen.. Oeps...! ( zorgen voor later) Vanaf de lookout zien we pas hoe het stadje wordt omsloten door de bergen en het net lijkt alsof ze een stadsmuur vormen.
Naast lekker slenteren door kleine straatjes, chillen in de parkjes, winkeltjes bezoeken, hoedje scoren( jeej) hebben we de plaatselijke markt bezocht om ons avondeten bij elkaar te verzamelen. Overal kraampjes met stapels fruit en groenten wat een vrolijk en mooi gezicht geeft! De vleesafdeling slaan we snel over want alleen de geur is al misselijkmakend. Dan de boodschappen een hele onderneming en ons Spaans en afdingtechnieken worden op de proef gesteld. Na heel wat onderhandelingen, een aangesmeerde typische vrucht van die streek( die later in heel Bolivia te koop bleek te zijn)en de overige te veel betaalde boodschappen, lopen we voldaan naar buiten.
Na een paar daagjes beginnen de reiskriebels weer op te spelen en wordt de volgende bestemming uyuni. Als we aankomen in Uyuni, het dorpje vanuit waar de zoutvlakte tour start, gaan we gelijk aan de slag met regelen. Binnen korte tijd en enige stress later is alles voor elkaar.
In de ochtend start onze tocht naar de zoutvlaktes. 2 nachten en 3 dagen in een jeep met een groep van 6 en onze ietswat gestreste gids; Carlos. Tassen vol met flessen water, koekjes en wc papier hebben we bij ons. We hebben er zin in! Al snel blijkt dat we ons zeer gelukkig mogen prijzen met onze groep. Rita en Pat een vrolijk stel uit Australië dat al 17 maanden aan het reizen is. De mooie en Perzisch uitziende Joceline ook uit Australië en Amy een kleine vrouw uit de U.S. Gelukkig voor ons niet heel vaderlandslievend, wat leuke situaties en grappige uitspraken oplevert. We hebben al gauw een klik en er hangt een goede sfeer.
Allereerst gaan we naar een treinbegraafplaats. Een plek waar alle oude treinen samen komen om hun pensioen uit te zitten. Een prachtige plek om foto's te maken en even rond te lopen.
Hierna dendert onze jeep door naar het hoogtepunt van deze trip. De zoutvlaktes. Het zien van de wijde witte vlakte geeft kriebels. Iedereen in de jeep wordt enthousiast.
Het is een vreemde gewaarwording, alsof je op een andere plek dan d aarde bent. De blauwe lucht zonder een wolkje aan de hemel, de felle zon en de witte zoute grond die daarop feilloos aansluit. De horizon vervaagd en er waait een zilte koele lucht om ons heen.
Na de lunch met lama steak wordt het tijd voor foto's! Rita heeft een heel script in haar hoofd vol met leuke ideeën. Samen met de kleine 'props' die ingeslagen zijn, we noemen een magneetlama en een speelgoed dinosaurus etc, gaan we aan de slag. Het valt niet mee om de foto's goed en scherp te krijgen. Maar we hebben zoveel plezier dat we dat maar even voor lief nemen.
De hele dag sjezen we met onze jeep over de vlaktes. Ik ben blij dat we Carlos bijhebben! Want zonder bordjes of aanwijzingen zouden wij waarschijnlijk continu in rondjes blijven rijden.
Tegen de tijd dat de zon ondergaat hebben we onze gids zover dat we als een van weinige groepen de zonsondergang op de zoutvlakte mogen zien. Wat een geluk!
Het is lastig te beschrijven hoe mooi dit was. De rode ondergaande zon weerkaatst in de kleine waterpoeltjes van de zoute ondergrond. Een Prachtige spiegelende reflectie. Zoals Joceline zei ; "this is Stunning"! En dat was het...
De schoonheid van het landschap, de fijne mensen om ons heen een overweldigende moment.
Tranen stonden in onze ogen, de herinnering in ons hart.
De avond valt in en het wordt al snel erg koud. We checken in in een van de zouthostels op 3600 meter hoogte. Je leest het al.. Alles is van zout! De tafels, stoelen, bedden en ook de muren van het hostel zelf. Het ziet er knus uit en na een warme maaltijd en een gezellige avond zoeken we snel ons bed op.
De volgende dag staan we vroeg op en na een mager ontbijt zetten we onze tocht voort door de woestijn van Bolivia. De hele dag stoppen we bij de mooiste plekken zoals een vulkaan lookout op 4300 meter hoogte, mooie uitzichten en allerlei prachtig gekleurde meren in de kleuren groen en rood. In de meren staan licht roze flamingo's die een mooi contrast vormen met de kleur van het water.
Het rijden door de woestijn is bijzonder. Een droge omgeving met adembenemende berglandschappen waar onze jeep door heen rijdt. Je blijft om je heen kijken. Doordat de woestijn op hoogte ligt voelt de temperatuur anders aan. De droge wind is koud maar de zon heet en stekend.
Als de zon onder gaat en de avond valt merken we hoe koud het kan worden in deze zandbak. Er is een verschil van 35 graden tussen dag en nacht. Zijn onze mutsen en thermo's toch nog ergens goed voor! De vele flessen rode wijn waar we met de groep van genieten laat het niet zo knusse hostel, toch als een warme plek aanvoelen.
Ons hostel ligt op 5000 meter hoogte. Tja hoogte daar zijn wij Nederlanders niet zo bekend mee. Pas nu merken we goed wat de hoogte met ons doet. Klachten zoals hoofdpijn, bloedneuzen een gejaagd gevoel en hartkloppingen, het hoort er allemaal bij. Net als buiten adem zijn bij een kleine inspanning, hoe goed je conditie ook mag zijn! De Bolivianen hebben voor deze hoogte ziekte een oplossing gevonden in moeder natuur; de cocabladeren. Hier wordt idd cocaïne van gemaakt maar dit blad moet nog een heel proces ondergaan voordat het zover is, dus harmless, hebben we ons laten vertellen. Onze gids heeft het nodige ingeslagen en binnen de kortste keren zit iedereen coca bladerende kauwen! Het smaakt afschuwelijk en iedereen heeft binnen de kortste keren een grote groene prop in zijn of haar mond maar alles voor het goede doel!
De laatste dag staan we om half 5 in de ochtend op om de zonsopkomst te kunnen zien bij een aantal natuurlijke geisers en thermaal baden. De warmte die van deze bronnen afkomt maakt onze momenten daar net iets aangenamer tussen de snijdende kou. Gelukkig warmt de opkomende zon onze gezichten en genieten we nog even van de voorlopig laatste paar uren in de woestijn van Bolivia.
We rijden door naar de grens. Tot onze verbazing zitten we al bijna in Chili! Het afscheid van de groep is niet fijn, we gaan ze missen. Zij reizen niet door maar gaan terug naar Uyuni onze beginstad.
Voor ons ligt een nieuwe uitdaging en avontuur. Chili.
Gelukkig gaan we nog wel terug naar Bolivia. Het land dat ons hart gestolen heeft met zijn vriendelijke mensen en overweldigende natuur.
Thanks nogmaals voor al jullie lieve reacties, we lezen jullie berichtjes heel graag!
Ciao, de meisjes
Dit bracht Inge meteen op een missie, een Boliviaans hoedje scoren.
Met een treintje ( het had 2 coupe's) vervolgden we onze reis naar Santa Cruz. Heel wat uurtjes later kwamen we aan in deze één na grootste stad van Bolivia. Na een dag hier te hebben doorgebracht besloten we diezelfde dag verder te reizen naar sucre. Samen met de 2 Oostenrijkers stonden we te wachten op de bus, mooie grote goed uitziende bussen parkeerde zich rondom ons heen. Dat gaf vertrouwen aangezien dit voor 14 uur onze nieuwe omgeving zou zijn, totdat er een krakkemikkige bus voor onze neus stopte. Uuuhhhh is dit echt onze bus... Si..! El autobus para Sucre..? Si... Oké dan stappen we maar in. Na een plastic glas wijn van de mannen waren we de cultuurschok met Brazilië te boven en roken we weer het avontuur.
Prachtige bergachtige landschappen gingen aan ons voorbij en al snel deed de nacht zijn intrede.. Uuuhh chófer de autobus tenemos qué hacer pis! Midden tussen de bergen stopt de bus voor een toiletstop.. De buschauffeur wijst met zijn vinger richting een gebouw. Met de verwachting daar een toiletgebouw aan te treffen is de toilet no where te be seen. Wel zien we links en rechts vrouwen hurken en de mannen met de rug naar ons toe staan. Snel zoeken we een muurtje en kijken we elkaar tevreden aan over deze enigszins beschutte doch openbaar toilet.
Omdat het vorige plasavontuur zo goed bevallen was waagt Janneke later op nacht haar kans nog een keer. Terwijl ze slaperig opzoek wilde gaan naar een beschut plekje kwam ze tot de ontdekking dat het één open vlakte was. De Boliviaanse vrouwen hurkte om haar heen en hun rokken gaven enigszins privacy. Hulpzoekend keek ze om zich heen tot de buschauffeur haar wenkte. Met enige twijfel liep ze naar hem toe. Hij deed zijn jas uit ging met zijn rug naar haar toe staan en creëerde een klein minitoiletje. "Go go go go" zegt de vriendelijke man is het Spaans. En ontspannen maar...
Na een gebroken nacht komen we aan in het bergstadje, Sucre genaamd. Het stadje ligt op ongeveer 2300m en doet heel knus aan. Een mooi centrum met heel veel kerken, parken en gekleurde huisjes. We besluiten om naar " het balkon van sucre" te lopen, want daar heb je een mooi uitzicht over de stad! Op het kaartje zien we dat het dichtbij is en we beginnen onze wandeling. Na 10 min kijken we elkaar hijgend aan.. Waarom zijn we zo kort van adem..? Ja de straten lopen stijl omhoog maar we hebben toch een top conditie..? Dan beseffen we dat de hoogte ons nekt en dan moet de machi pichu nog komen.. Oeps...! ( zorgen voor later) Vanaf de lookout zien we pas hoe het stadje wordt omsloten door de bergen en het net lijkt alsof ze een stadsmuur vormen.
Naast lekker slenteren door kleine straatjes, chillen in de parkjes, winkeltjes bezoeken, hoedje scoren( jeej) hebben we de plaatselijke markt bezocht om ons avondeten bij elkaar te verzamelen. Overal kraampjes met stapels fruit en groenten wat een vrolijk en mooi gezicht geeft! De vleesafdeling slaan we snel over want alleen de geur is al misselijkmakend. Dan de boodschappen een hele onderneming en ons Spaans en afdingtechnieken worden op de proef gesteld. Na heel wat onderhandelingen, een aangesmeerde typische vrucht van die streek( die later in heel Bolivia te koop bleek te zijn)en de overige te veel betaalde boodschappen, lopen we voldaan naar buiten.
Na een paar daagjes beginnen de reiskriebels weer op te spelen en wordt de volgende bestemming uyuni. Als we aankomen in Uyuni, het dorpje vanuit waar de zoutvlakte tour start, gaan we gelijk aan de slag met regelen. Binnen korte tijd en enige stress later is alles voor elkaar.
In de ochtend start onze tocht naar de zoutvlaktes. 2 nachten en 3 dagen in een jeep met een groep van 6 en onze ietswat gestreste gids; Carlos. Tassen vol met flessen water, koekjes en wc papier hebben we bij ons. We hebben er zin in! Al snel blijkt dat we ons zeer gelukkig mogen prijzen met onze groep. Rita en Pat een vrolijk stel uit Australië dat al 17 maanden aan het reizen is. De mooie en Perzisch uitziende Joceline ook uit Australië en Amy een kleine vrouw uit de U.S. Gelukkig voor ons niet heel vaderlandslievend, wat leuke situaties en grappige uitspraken oplevert. We hebben al gauw een klik en er hangt een goede sfeer.
Allereerst gaan we naar een treinbegraafplaats. Een plek waar alle oude treinen samen komen om hun pensioen uit te zitten. Een prachtige plek om foto's te maken en even rond te lopen.
Hierna dendert onze jeep door naar het hoogtepunt van deze trip. De zoutvlaktes. Het zien van de wijde witte vlakte geeft kriebels. Iedereen in de jeep wordt enthousiast.
Het is een vreemde gewaarwording, alsof je op een andere plek dan d aarde bent. De blauwe lucht zonder een wolkje aan de hemel, de felle zon en de witte zoute grond die daarop feilloos aansluit. De horizon vervaagd en er waait een zilte koele lucht om ons heen.
Na de lunch met lama steak wordt het tijd voor foto's! Rita heeft een heel script in haar hoofd vol met leuke ideeën. Samen met de kleine 'props' die ingeslagen zijn, we noemen een magneetlama en een speelgoed dinosaurus etc, gaan we aan de slag. Het valt niet mee om de foto's goed en scherp te krijgen. Maar we hebben zoveel plezier dat we dat maar even voor lief nemen.
De hele dag sjezen we met onze jeep over de vlaktes. Ik ben blij dat we Carlos bijhebben! Want zonder bordjes of aanwijzingen zouden wij waarschijnlijk continu in rondjes blijven rijden.
Tegen de tijd dat de zon ondergaat hebben we onze gids zover dat we als een van weinige groepen de zonsondergang op de zoutvlakte mogen zien. Wat een geluk!
Het is lastig te beschrijven hoe mooi dit was. De rode ondergaande zon weerkaatst in de kleine waterpoeltjes van de zoute ondergrond. Een Prachtige spiegelende reflectie. Zoals Joceline zei ; "this is Stunning"! En dat was het...
De schoonheid van het landschap, de fijne mensen om ons heen een overweldigende moment.
Tranen stonden in onze ogen, de herinnering in ons hart.
De avond valt in en het wordt al snel erg koud. We checken in in een van de zouthostels op 3600 meter hoogte. Je leest het al.. Alles is van zout! De tafels, stoelen, bedden en ook de muren van het hostel zelf. Het ziet er knus uit en na een warme maaltijd en een gezellige avond zoeken we snel ons bed op.
De volgende dag staan we vroeg op en na een mager ontbijt zetten we onze tocht voort door de woestijn van Bolivia. De hele dag stoppen we bij de mooiste plekken zoals een vulkaan lookout op 4300 meter hoogte, mooie uitzichten en allerlei prachtig gekleurde meren in de kleuren groen en rood. In de meren staan licht roze flamingo's die een mooi contrast vormen met de kleur van het water.
Het rijden door de woestijn is bijzonder. Een droge omgeving met adembenemende berglandschappen waar onze jeep door heen rijdt. Je blijft om je heen kijken. Doordat de woestijn op hoogte ligt voelt de temperatuur anders aan. De droge wind is koud maar de zon heet en stekend.
Als de zon onder gaat en de avond valt merken we hoe koud het kan worden in deze zandbak. Er is een verschil van 35 graden tussen dag en nacht. Zijn onze mutsen en thermo's toch nog ergens goed voor! De vele flessen rode wijn waar we met de groep van genieten laat het niet zo knusse hostel, toch als een warme plek aanvoelen.
Ons hostel ligt op 5000 meter hoogte. Tja hoogte daar zijn wij Nederlanders niet zo bekend mee. Pas nu merken we goed wat de hoogte met ons doet. Klachten zoals hoofdpijn, bloedneuzen een gejaagd gevoel en hartkloppingen, het hoort er allemaal bij. Net als buiten adem zijn bij een kleine inspanning, hoe goed je conditie ook mag zijn! De Bolivianen hebben voor deze hoogte ziekte een oplossing gevonden in moeder natuur; de cocabladeren. Hier wordt idd cocaïne van gemaakt maar dit blad moet nog een heel proces ondergaan voordat het zover is, dus harmless, hebben we ons laten vertellen. Onze gids heeft het nodige ingeslagen en binnen de kortste keren zit iedereen coca bladerende kauwen! Het smaakt afschuwelijk en iedereen heeft binnen de kortste keren een grote groene prop in zijn of haar mond maar alles voor het goede doel!
De laatste dag staan we om half 5 in de ochtend op om de zonsopkomst te kunnen zien bij een aantal natuurlijke geisers en thermaal baden. De warmte die van deze bronnen afkomt maakt onze momenten daar net iets aangenamer tussen de snijdende kou. Gelukkig warmt de opkomende zon onze gezichten en genieten we nog even van de voorlopig laatste paar uren in de woestijn van Bolivia.
We rijden door naar de grens. Tot onze verbazing zitten we al bijna in Chili! Het afscheid van de groep is niet fijn, we gaan ze missen. Zij reizen niet door maar gaan terug naar Uyuni onze beginstad.
Voor ons ligt een nieuwe uitdaging en avontuur. Chili.
Gelukkig gaan we nog wel terug naar Bolivia. Het land dat ons hart gestolen heeft met zijn vriendelijke mensen en overweldigende natuur.
Thanks nogmaals voor al jullie lieve reacties, we lezen jullie berichtjes heel graag!
Ciao, de meisjes
-
23 Maart 2014 - 07:38
Joyce:
Wauw, wat een avonturen! Het lijkt wel alsof jullie het voor elkaar krijgen van elke dag een feestje te maken! Doordat jullie het zo levendig beschrijven, wordt het voor ons ook een beetje tastbaar, erg leuk!! Geniet van Chili meisjes!!! -
23 Maart 2014 - 08:13
Thijs:
Meiden weer een top verhaal. Ik vind het erg leuk om te lezen wat jullie allemaal mee maken. Heb je toch het gevoel dat je er een beetje bij bent. En inges lachen man, ik wist ook zeker dat je een hoedje hebt gekocht. Veel plezier in chili en blijf deze mooie verhalen schrijven. Dikke kus thijs -
23 Maart 2014 - 08:20
Miek:
Wat heerlijk om die verslagen te lezen. Krijg er ook weer een jaloers gevoel bij. Zo gaaf! Al die dingen die je meemaakt rn vooraf niet kunt voorspellen. Gaan jullie Joe nog een keertje zien? Doe voorzichtig meiden maar geniet bovenal!! Dikke kus miek -
23 Maart 2014 - 08:24
Linette:
Oh wat een heerlijk verhaal weer om te lezen! Jullie genieten intens, dat hoor/lees ik wel!
Wat ontzettend bijzonder om dat allemaal mee te mogen maken!
Heeeeeeeel veel plezier nog en mooie avonturen gewenst!
Liefs Linette -
23 Maart 2014 - 09:24
Ingrid:
SOoooww indd een heel goed levendig kleurrijk en vrolijk verhaal! En fijn dat jullie het zo goed naar je zin hebben tijdens deze prachtige reis! Chili moet ook erg leuk zijn dus op naar de nieuwe verhalen, avonturen en ervaringen, goed vooruitzicht!
En blijf vooral zo schrijven. .. Vind ik leuk! ! Xx -
23 Maart 2014 - 11:11
Anja Kieboom:
Ontzettend leuk om te lezen dames. Wat maken jullie prachtige avonturen mee.
Hele mooie omgeving. Dit is weer iets waar je je hele leven aan kan terug denken.
Geniet er nog maar van en wees voorzichtig. -
23 Maart 2014 - 12:09
Frans:
Ziet er top uit girls! Ik denk in plaatjes, dus moet regelmatig glimlachen bij het lezen van jullie verhaal! De foto van de mutsen in het hotel kwam precies overeen... hahah Have fun and be safe!
-
23 Maart 2014 - 14:59
Merel Vd Westelaken:
Klinkt goed Ladies!
Geniet er van!
Ennuh... Hoe cool is die foto!!! -
23 Maart 2014 - 20:03
Christa:
Hee meiden
Superleuk zeg om jullie verhaal te lezen. En wat maken jullie een hoop mee, erg gaaf! Heel veel plezier in Chili en ik lees graag weer de volgende verhalen. Groetjes vanaf de andere kant van de wereld -
26 Maart 2014 - 09:37
Rogier Van Lokven:
Super! Wat levendig beschreven! Erg tof en leuk!! Ben vooral nieuwsgierig geworden naar de treinkerkhof en de zoutvlakte.....damn, volgens mij kun je daar inderdaad gave pics schieten! Ich bin jaloers!!!!
De Godzilla foto is echt briljant!!
Maar fijn te horen dat jullie je daar vermaken! Overigens bizar om te horen wat 5000m wel niet met je doet. Sta ik toch even versteld van zeg....shietttt! Gelukkig hebt beetje coke ;), whaha!
Heel veel plezier en ben benieuwd naar jullie volgende blog!!
xxx -
28 Maart 2014 - 20:19
Margot Kluijtmans:
Wauw wat een geweldig verhaal en prachtige foto`s. Geniet en nog veeeeel plezier.
-
28 Maart 2014 - 20:35
Janneke Fleuren:
Wauw wat topverslagen!! Ik snap zeker dat Bolivia jullie hart gestolen heeft!! Geniet ervan! En pas goed op elkaar! Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
