Laatste weekje Peru: canyon, woestijn en lijnen

Ondanks dat de incatrail maar een paar dagen achter ons lag, besloten we vanuit Arequipa opnieuw een trekking te doen; de colca canyon.
Alle ingrediënten van een canyon waren daar: Losliggende stenen, cactussen die staan te pronken alsof ze willen bewijzen dat zij de enige planten zijn die hier kunnen overleven, stof die om je heen dwarrelt en in de diepte een kronkelende rivier die je de weg wijst naar een oase, onze eindbestemming.

Ook deze keer hadden we gids nodig om ons en de andere toeristen er door heen te loodsen. De gids stelt zich voor Guan en al snel krijgt hij van ons de bijnaam Don Guan. De man ziet er uit alsof hij rechtstreeks uit een cowboy film komt. Een enorme hoed, half langhaar en hij loopt met zijn benen iets uit elkaar alsof hij enorm "zwaar bewapend" is. Jane en ik vuren een hoop vragen op hem af maar net als een echte cowboy is het een man van weinig woorden.

De eeste drie uur dalen we af de canyon in. De weg is door de losliggende stenen verradelijk maar we zijn inmiddels gevorderde klimmers dus al druk pratend dalen we af en verliezen we onze gids uit het oog. Dan worden we blij verrast door een vlinder. Hij slaat zijn vleugels, geel van kleur met fijne zwarte lijntjes, sierlijk heen en weer. Hij laat zich steeds iets verder zakken en dwarrelt als een vallend blad omlaag. Heel even lijkt het alsof hij zijn fragiele pootjes op ons wil laten rusten. Maar dan besluit hij, alsof hij opeens bewust is van onze menselijke aanwezigheid, weg te vliegen. Deze marisposa verdwijnt net als Superman hoog in de lucht, even plotseling als het zijn aanwezigheid toonde. Bedankt dat je ons liefde en geluk kwam brengen!

Na 18 km te hebben gelopen kwamen we aan in de vruchtbare oase. De palmbomen wuifde ons te gemoed en na een verfrissende duik in het zwembad plus een warme maaltijd kropen we vroeg ons bedje in. De volgende dag, of noem het gerust diezelfde nacht, was de wake up call al weer om half 5. De wekker hadden we achteraf niet nodig want we werden gewekt de het gekraai van een haan, die enthousiast de dag inluidde. Toen we om 5 uur vertrokken, met de slaap nog in onze ogen, kraaide de haan nog steeds uit volle borst. Alsof hij er zeker van wilde zijn dat niemand zich zou verslapen....

Het eerste stuk klommen we in het donker omhoog. Met onze hoofdlampjes op begonnen we aan het stijle pad de canyon uit. Naast deze lichtjes word het pad deels verlicht door de maan die op dat moment nog in volle glorie aanwezig is. Maar niet lang daarna zien we hem wegzakken tussen de bergen en zien we een voor het eerst een moonset! Als we ons 180 graden draaien zien we aan de ander kant van de kloof de eerste zonnestralen binnenvallen. Het probeert voorzichtig de oase, die inmiddels al een stukje achter ons is, te verwarmen.

Na een tijdje te hebben gelopen besluit onze gids af te wijken van de orginele route en off road te gaan hiken of nou ja zeg maar eerder klimmen. Waarschijnlijk wilde hij voor een beetje uitdaging/spanning zorgen of hij wilde zijn uiterlijk eer aan doen en de Indiana Jones uithangen. Zoals we al eerder hadden vastgesteld was Guan niet echt een prater dus konden we het hem ook niet vragen. En voor we het wisten klommen we hem achterna. Even voor het thuisfront op het moment leek het ons een uitstekend plan en wat moesten we anders... De gids wijst je nou eenmaal de weg!
Wow dit was wel even wat anders dan in een soort van trance de ene voet voor de andere zetten en opnieuw stroomde er een rush van adrenaline door onze bloedvaten. We trokken ons omhoog aan rotsen, met het puntje van je schoen balanceren op ietwat losliggende steen, langs cactussen, pas op voor de stekels Jane en zo vervolgende we onze route omhoog. De gids gaf ons instructies en we werden op een rustig tempo naar boven gecoached; " take it easy ladies, take your time."Hij had opeens zijn tong weer gevonden en vanaf een afstandje stond hij te kijken naar onze climmingskills. Als we een stabiel plekje hadden gevonden namen we de tijd om eventjes achterom te kijken... We werden verrast met een enorme hoogte oftewel diepte onder ons, Waaauuww! Maar echt lang de tijd om van het uitzicht te genieten heb je niet want vanuit het niets gaat je brein je opeens heel bewust maken van deze hoogte. En bekruipt je langzaam het gevoel van angst, dit is wel heel hoog, wat als ...en als je nog langer daar staat te peinzen weet je zeker dat je niet meer verder komt. Dus opnieuw gaan er een aantal radertjes in je hoofd draaien, zetten je verstand op nul en zorgt ervoor dat je veilig de top bereikt! Fijn we staan weer met beide benen op een gelijkmatige veilige ondergrond.
Oké dit stukje is natuurlijk een beetje aangedikt dus geen zorgen het was niet gevaarlijk, we nemen alleen maar verantwoordelijke en wel overwogen beslissingen. En nee we hangen niet de waaghalzen uit! Tot zo ver de colca canyon.

Nieuwe bestemming; Nazca om daar de wereld beroemde nascalijnen te bewonderen.
De nascalines kun je op twee manieren bekijken; vanuit een toren ( dan zie je één of twee tekeningen) of vanuit een vliegtuigje. De keuze was snel gemaakt en de piloot startte de motoren! Met kriebels in onze buik zaten we in het vliegtuigje en keken we nieuwsgierig om ons heen. Totdat onze blik viel op de stoel voor ons waar een klein plasticzakje uitstak, hmmm dat was hoopgevend. We keken elkaar aan en knikte bemoedigend naar elkaar. We hadden immers niet ontbeten en een reistabletje ingenomen, dus wat kon ons gebeuren....?!!!
Na een paar seconden kwam het vierpersoonsvliegtuigje van de grond en de luchthaven verdween uit het zicht. Al snel veranderde het landschap in een uitgestrekte woestijn en de enorme vlakte werd af en toe onderbroken door een groepje rood/ bruine bergen. Terwijl we van het uitzicht genoten begon de co-piloot de eerste instructies te geven en plotseling begon het vliegtuigje naar rechts te draaien. Dat voel je in je maag en het plasticzakje keek ons verleidelijk aan. Alsof het wilde zeggen zie je wel dat je me nodig hebt...!
Het voelt alsof je in een achtbaan zit en je karretje draait plotseling een onverwachte kant op waardoor je je niet meer kan oriënteren. We herstelden ons snel en speurde de grond onder ons af, opzoek naar de eerste tekening. We hadden geen idee hoe groot de tekening zou zijn, maar hadden gelezen dat sommige voetbalvelden groot waren.
Nog voor de lijnen daadwerkelijk een figuur vormde begon het vliegtuigje opnieuw te draaien. Dit keer was Inges raampje beneden en met behulp van het kaartje zag ze de eerste tekening, the whale, heel duidelijk in het zand afgebeeld. Waaauuwww fascinerend! Ze stootte Jane aan en wees haar op de walvis maar het vliegtuigje begon opnieuw te draaien en vloog door naar de volgende tekening. Zo gaan we een stuk of 13 tekeningen af, de een nog duidelijker dan de ander afgebeeld in het rood/bruine zand. Onze magen protesteerde af en toe maar gelukkig hadden we de strijd met het plasticzakje gewonnen. Na een half uurtje zet de piloot de landing in. Een beetje wankel op de benen stapten we uit het vliegtuigje maar het gevoel van euforie overheerst! YESS, deze lijnen stonden op de bucketlist, So nascalines: check!

Met de taxi staan we in de file om op onze volgende bestemming aan te komen. Huacachina, een kleine oase in het midden van de Peruaanse woestijn omringd door enorme zandduinen. Het is druk want het is Semana santa of Pasen zoals wij het kennen. Blijkbaar hebben we net DE plek uitgekozen waar alle rijke
Peruanen heengaan om Pasen te vieren. Het inimini plaatsje, 2 straten groot, is gevuld met auto's en véél te veel mensen voor zo'n kleine plek. De prijzen zijn verdriedubbeld. De taxi kan niet bij ons hostel komen dus lopen we in de snikhete temperatuur met onze backpacks naar ons geboekte hostel. Daar aangekomen blijkt er iets mis te zijn gegaan. Geen bedden voor ons! ... OF we moeten een prijs betalen die zo belachelijk hoog is.... Het feit dat we een reservering hebben maakt blijkbaar niet heel veel uit. Met Semana santa betekent elk gevuld bed een hoop geld, dus veel verder dan dat kijken ze niet. Omdat we weten dat alle andere hostels in het kleine plaatsje al vol zitten belooft het niet veel goeds. Nondeju.
Uiteindelijk hebben we de keus om helemaal weg te gaan of om in een hostel aan de overkant van de weg te slapen. Zelfde prijs (natuurlijk) maar meest crapy hostel ooit!! De sfeer in het hostel is vergelijkbaar met een fout Lloret de mar hostel en een van de goedkope party hostels hier. (nou weten jullie natuurlijk niet wat voor sfeer er in zo'n hostel hangt, maar geloof me je wordt er niet vrolijk van) De mensen die er werken zo ontzettend ongeïnteresseerd dat ze niet eens de moeite nemen om op je te reageren als je tegen ze praat. In welke taal dan ook. De kamer is nog 'bijna' ok te noemen, ook al ligt na een nacht slapen het zaagsel van het matras boven je over heel je bedje uitgestrooid. Maar vooral de wc en badkamer zijn de meest smerige die we tijdens deze reis gezien hebben. Zelfs de wc's op de incatrail doen schoner aan, en die worden (bijna) niet schoongemaakt.
Maar we hebben duidelijk weinig keus dus besluiten we uiteindelijk om daar te slapen maar ondertussen de voorzieningen van ons eigenlijk 'geboekte hostel' lekker te gebruiken, aangezien die aan de overkant van de weg zit. De douches zijn er schoon, het eten heerlijk en het zwembad (zonder drijvende onbekende vuiligheden) schoon. Will do.

Eind van de middag besluiten we met sandbuggy's een tour over de zandduinen te gaan doen. We sjezen met de bulderende buggy over het onwerkelijke duinlandschap. De tocht voelt als een achtbaan! Stijl en recht omhoog tegen de duin om er aan de andere kant weer snoeihard vanaf te denderen. Gelukkig zitten we goed ingesnoerd...and we LIKE it!!

De dag erna gaan we na een lazy pool day de zonsondergang op de duinen bekijken. Dus klimmen we met een biertje in onze tassen de steile duin omhoog. We worden gezandstraald door de harde wind in combinatie met de zandkorrels en binnen de kortste keren zitten we helemaal onder (heel nuttig ook, douchen VOOR deze activiteit) De klim is pittig maar het uitzicht is ontzettend mooi. De rust die bovenop de duin heerst is fijn en laat ons even ontspannen na al dat harde werken.

Als we liggen te slapen die nacht worden we rond 3 uur wakker van muziek die zo hard staat dat het lijkt of de buren een dikke raveparty hebben naast ons. Watskebeurt?!
We liggen klaarwakker in bed, dus besluit Inge om een kam door haar haar te halen en eens even poolshoogte te gaan nemen. Want wie weet kunnen we nog wel even aansluiten in deze blijkbaar gezellige afterparty?! Maar aangekomen bij de bar van ons hostel waar de muziek blijkbaar vandaan komt nodigt het niet echt uit. Overal extreem zatte locals, de een nog erger dan de ander. Het sluit duidelijk aan bij het eerder te voelen niveau.
No Sanks!
Dus doen wij verwoede pogingen in ons bed om de slaap weer terug te vinden tot om 6 uur de muziek eindelijk uitgaat. Het is ondertussen licht geworden en onze wekker gaat over een uurtje.
Bedankt Huacachina ... Time to go!

Na deze oase reizen we door naar Paracas een plaatsje bij de kust waar het mooie ballestas eiland te zien is.

Het hostel waar we slapen is een verademing na ons laatste hostel avontuur. Er hangt een relaxte strandsfeer, zwembadje, reggea uit de boxen en heerlijk zelfgemaakte pizza's uit de keuken. We ontmoeten al snel een groep fijne mensen. Vooral de Italiaan Fabio valt ons op. Een kerel met een rustige maar vrolijke blik die al 2 jaar lang aan het rondreizen is. Om al dit reizen te kunnen betalen heeft hij een jaar lang in de mijnen van Australië gewerkt. 12 tot 15 uur per dag werken, 7 dagen in de week. Zwaar werk waardoor hij nu nog steeds veel rugklachten heeft. Maar het heeft hem wel de wereld gegeven. Iets wat hij anders nooit had kunnen bereiken vanuit Italië. We worden er stil van en bewonderen zijn doorzettingsvermogen.

Op onze laatste volle dag in Peru bezoeken we in de ochtend het Ballestas eiland, liggend vlakbij de kust. Een boottrip van 2 uur brengt ons daarheen en laat ons genieten van duizenden dieren zoals zeeleeuwen, pinguïns, pelikanen en vele vogels. Allemaal gezellig op
een eiland verzameld.Omdat het kan! Je kunt niet uitstappen op het eiland maar vanaf de boot kun je ze goed en van heel dichtbij bewonderen. Luisterend naar hun bijzondere klanken en proberen de vele vogelpoep te ontwijken dobberen we langs ze heen.
In de middag hebben we behoefte aan iets actiefs. Dus besluiten we mountainbikes te huren voor een tocht naar het nationale park een stukje verder op. Lekker biken op onverharde gravel paden, weggesmolten asfaltwegen omgeven door natuur en met bijna geen enkel mens om je heen. Af en toe stoppen we bij een mooie lookout en prachtige stranden. Wederom is het verschil in landschap bijzonder. Van de droge roodkleurende woestijn naar de blauwe frisse kustlijnen. Het voelt bijna mediterend om op je fiets bij ondergaande zon in het woestijnlandschap te fietsen. Alleen op de wereld. Alleen jij, je gedachtes en de wijde vlaktes om je heen.
Na deze mooie tocht is het tijd voor een biertje aan het strand met een ondergaande zon. Genietend van het uitzicht zien we vanuit het niets dolfijnen langs zwemmen. Ze zwemmen een paar keer langs alsof ze ons willen groeten en er zeker van willen zijn dat wij dit mooie plekje nooit meer vergeten.

Een fijne afsluiting van Peru en het opent onze deuren naar een nieuwe bestemming. Colombia!

Ciao, de meisjes

We blijven herhalen, maar dank jullie wel voor alle fijne en lieve berichten.
We vinden het heerlijk om ze te lezen!