Charming Cusco!

Warning: Extra lang blog! Take your time.

Cusco, de stad die bijna als thuis aanvoelt. Een grote stad in de binnenlanden van Peru waar een Europese en knusse sfeer hangt. De kinderkopjes op de weg en de witte huisjes met blauwe ramen en balustrades ademen de Spaanse koloniale levensstijl die hier lang heeft bestaan. De mix tussen de Spaanse en Inka bouwstijl is opvallend en geeft goed weer dat hier hevig gestreden is. Overal waar de belangrijke Inka tempels toentertijd stonden staan nu grote katholieke kerken, gebouwd door de Spanjaarden en geprobeerd om de belangrijke plekken af te nemen van de Inka's. Echter waren er geen beter bouwers dan zij. De bouwstijl van de Inka's is precies en tijdrovend maar zo stevig en beschermend tegen de vele aardbevingen zodat deze nog overal duidelijk in de stad zichtbaar is.

Veel mooie groene pleinen met bankjes om uren op te zitten en simpelweg lekker te kijken naar alle mensen die langskomen. Veel toeristen, locals maar ook spelende kindjes, verliefde stelletjes en aandoenlijke opaatjes.

Ook ons hostel ademt deze sfeer. Het is er schoon, gezellig en het Spaanse gebouw met zijn houten vloeren zorgt voor warmte in het soms wel koele Cusco ( we zitten immers op 3600 meter hoogte). Zachte bedden en een warme douche... Net wat de meisjes nodig hebben na de ijskoude hostels in Bolivia! Het hostel heeft een barretje waar regelmatig live muziek ten hore wordt gebracht en ook een haardvuurtje waar je met een glas rode wijn lekker kunt opwarmen of kunt bijkomen met een leesboek. Het voelt als een backpackers heaven!! En beter voor ons... want we zitten hier nog wel even :).

De eerste week zijn we Cusco gaan leren kennen. Ons hostel bied gratis tours aan door de stad. In 3 uur tijd horen we alles over de Inka's, de cultuur van nu en de mooie plekjes om te bezoeken. Ideaal! We bezoeken prachtige katholieke kathedralen, verscheidende musea over de Inka's en ook de markt waar we graag met de locals een vers vruchtensapje drinken. Maar we brengen ook een bezoekje aan het chocolade museum, meer een winkel dan museum but who cares het is chocola. Verder zijn er fijne restaurantjes waar we voor weinig heerlijk eten. Los perros is onze favoriet (thanks john!) We hebben deze relaxte en gezellige eetplek meer dan eens gezien, vooral die overheerlijke chili-spring-rollss!! mjam. Onze dagen vullen zich snel en wij vermaken ons goed.

Op een avond besluiten we naar het Pisco sour museum te gaan. Pisco sour is een drankje/cocktail die hier veel gedronken wordt in Peru en bestaat onder andere uit eiwit, pisco (een soort van brandy), veel lime en suiker. Een aanrader!
Dus een museum over een cocktail lijkt ons eigenlijk ALTIJD goed. Bij aankomst blijkt al snel dat museum wellicht niet het best gekozen woord is, het is eigenlijk gewoon een trendy bar met een uitgebreide kaart met allerlei verschillende soorten pisco sour. Voor iedere smaak wel wat te vinden! De barmannen zijn charmeurs en ze maken van de cocktails een waar kadootje. Soms met een rozenblaadje of een cherry on top. De live muziek en de overheerlijke drankjes zorgen al snel voor een hoop gezelligheid. We worden uitgenodigd om een salsa dansje weg te geven op de dansvloer.... Tja vooruit! De 2 gedronken pisco sours zullen hier ook vast wel wat aan bijgedragen hebben ;) .
Die avond ontmoeten we Dario, een Chileens Amerikaanse zakenman die zich ook vermaakt in het museum. We raken aan de praat en bespreken al snel de meest uiteenlopende onderwerpen. Het zijn mooie gesprekken met zowel persoonlijke, gevoelige als vrolijke momenten. Op een bepaald moment gaat hij onze handen lezen, niet perse iets waar wij in geloven maar ach met een pisco sour op klinkt alles geloofwaardig! Een voorspelling klinkt ons in de oren, over onze gezondheid, de liefde en zelfs hoeveel kinderen er in onze schoot geworpen gaan worden. Inge is de gelukkige met 3 à 4 en Jane met 1 jongen. Dus... weten wij (en jullie) dat ook weer :) .

Na weken reizen en na zo veel mooie dingen te hebben gedaan en gezien, was het tijd voor de inca trail! Vier dagen hiken in de bergen van Peru, over een pad aangelegd door de inca's met als eind bestemming de machupicchu!
's Ochtends in alle vroegte werden we opgehaald door onze gids, Carlos genaamd. (Heleentje en Gerrie jullie begrijpen de naam was meteen een succes!)
Voor jullie beeldvorming: Het was een vrolijke man met pret oogjes. Verder was hij klein van postuur en zijn niet echt sportieve buikje pronkte mooi recht vooruit als een vrouw die 4 maanden zwanger is. Zijn karakter: vriendelijk, grappig en een tikkeltje aandoenlijk. Maar misschien wel het belangrijkste van dit alles; hij had al 12 jaar ervaring en was nog steeds enorm gepassioneerd in zijn vak! Hoe hij vertelde over de inca's, het was alsof je luisterde naar je geschiedenisleraar waarbij je geen genoeg kan krijgen van zijn verhalen. Daarnaast was hij helemaal lyrisch van bloemen en planten en vooral orchideeën hadden zijn voorkeur. Zodra hij er eentje zag riep hij, LOOK LOOk Beau-tiful orchidee very rare.. En dan keek hij vol bewondering naar dat kleine plantje..
De meisjes waren gecharmeerd!

Genoeg hierover, nadat we iedereen hadden opgehaald en we kort ergens hadden ontbeten werden we afgezet bij het begin van de incatrail.
Naast onze daypack was het de bedoeling dat we zelf onze slaapmat en slaapzak zouden dragen. De overige campingspullen werden gedragen door de porters. Carlos toverde 2 enorme zakken tevoorschijn (matje en slaapzak) en ons enthousiasme verdween als sneeuw voor de zon. We keken elkaar aan en daarna beteuterd naar onze backpacks. De gids zag onze gezichten en schoot meteen te hulp. En na enig passen en meten hadden we alles aan onze tassen gebonden. Pfffjjjww dat was een behoorlijk gewicht en terwijl we ons afvroegen of we dit wel vier dagen gingen volhouden draaide we ons om naar de porters. We zagen hun enorme tassen volgeladen met onze kampeerspullen; tafels, stoelen, tenten, eten, gastank en ga zo maar door. Al deze bagage, minimaal 25 kilo, werd vier dagen lang door hun gedragen. Opnieuw wisselde we blikken uit en we keken elkaar beschamend aan. Ons respect naar alle Porters die incatrail mogelijk maken!

Vol goede moed en met ongeveer 10 kilo rijker gingen we van start. De eerste dag was een redelijk makkelijke wandeling. We passeerden een paar dorpjes, een Inka ruïne en arriveerden na 7 uur wandelen op de camping. Daar stond een gedekte tafels met koffie, thee, popcorn en andere lekkernijen op ons te wachten.'s Avonds werd er nog een heerlijke maaltijd voor ons gekookt en met een voldaan gevoel kropen we in ons tentje!

De volgende dag werden we om half 6 gewekt met een kopje cocathee. Nice wake up call! Zodra het licht was begonnen we te lopen richting the death women's pass. Onze gids had ons voorbereid op een zware klim, van 3000 naar 4200 m, maar wij begonnen niets vermoedend aan deze tocht. Al snel merkte we dat onze groep voor ons te langzaam liep, want zoals echt Hollanders houden we van doorlopen. Maar ook de gids liep voor ons niet snel genoeg en na zijn goedkeuring mochten we hem passeren maar het werd ons op het hart gedrukt bij elke post te wachten. Na een klim van ongeveer een uurtje (te minste dat dachten we) stonden we keurig op de groep te wachten. Maar minder dan de helft kwam opdagen en de gids vroeg vol verbazing hoe lang we stonden te wachten. 10 min kwartiertje misschien..? Hij keek ons verbaasd aan, bleek dat we dat stukje in 40 min hadden gelopen ipv een uur. En zo ging het de hele tocht door. Wij stormde als twee kamikaze piloten voor de groep en gids uit de berg op richting de volgende post. Daar keken de bruine ogen van Carlos ons opnieuw vol bewondering aan.. Are you girls experienced with mountains..? Uuuhhh, No Carlos Holland is flat!! We reageerde als echte Hollanders nogal nuchter op al deze commotie maar van binnen straalden we als 2 pauwen die hun veren uitslaan.

Nu lijkt het alsof deze tocht een makkie is en dat geen zweetdruppeltje onze porie heeft verlaten maar dat is natuurlijk niet zo. De trail is een pad gemaakt door de inca's en bestaat uit op elkaar gestapelde stenen die een soort van trap vormen. De stenen zijn van verschillende grote dus je moet goed opletten waar je je voeten neerzet wil je niet vallen of je enkel verzwikken. Daarnaast waren sommige stukken enorm stijl waardoor je het liefst na iedere drie treden even wilden gaan zitten omdat je benen je voor je gevoel niet meer konden dragen. Dit in combinatie met hoogte zorgde ervoor dat je snel buiten adem was en het voelde alsof alle zuurstof uit je lichaam werd weggezogen. Dus we hebben ook echt enorm afgezien en moeten bikkelen om uiteindelijk de top te halen! In opperste concentratie, tree voor tree met verstand op nul klommen we omhoog. Onderweg kwamen we prachtige landschappen tegen. We liepen door een jungle- achtige omgeving, zagen watervallen en prachtige bergen waarvan sommige werden opgesierd met een laagje wit! Maar we passeerde ook vier knappe Argentijnen die, naast de prachtige omgeving, de tocht een stuk aangenamer maakte. Na al dit moois bereikten we uiteindelijk de top, wat een overwinning, de adrenaline gierde door onze lichamen! Als beloning een enorm mooi uitzicht waar we een tijdje van hebben genoten. En als echte bergbeklimmers legden we een steentje op de top van deze berg hopend dat onze wensen mogen uitkomen.
Hierna begon de afdaling, auchh! Dat doet pijn na zo'n klim.. Verzuurde spieren in combinatie met een stijl pad baar beneden is verre van ideaal maar de hunkering naar eten en een lekker bedje zorgde ervoor dat we het kamp bereikte. Eenmaal aangekomen hebben we gedaan wat ons op de been hield; eten en slapen!

De volgende dag wederom een wake up service met coca thee maar deze keer keken we zo vanuit ons tentje naar bergtoppen die werden gekleurd door de eerste zonnestralen. Na een opfrisbeurt in de koude beek, een douche is in geen velden of wegen te bekennen, en een bezoek te brengen aan de pachamama (oftewel moeder natuur) begonnen we aan de derde dag van de trail. Deze keer liepen we samen met de groep en bestond het eerste stuk weer uit klimmen. NIET fijn... Maar gelukkig zat de moeilijkheid vandaag vooral in de afstand. 16 km lopen voordat we ons nieuwe en laatst kamp zouden bereiken. We liepen langs inca ruïnes, door tunnels uitgehakt in een rots, moesten behoorlijk stijle stukjes afdalen en onderweg kregen we wederom gezelschap van de Argentijnen en wilde lama's (wie droomt er niet van ;) )
Het is echt verbazingwekkend hoe de inca's dit pad honderden jaren geleden hebben gebouwd. Vol bewondering spraken we over de inca's en vervolgde onze tocht. Na de middag begon het weer te betrekken en er ontstond een soort mist/ bewolking wat een heel mooi effect gaf. Opnieuw prachtig vergezichten maar al snel kwamen de eerste regendruppels uit de lucht vallen. Dus poncho uit de tas en daar liepen we dan als twee quasimodo's door de bergen. Charming! Ondertussen wees de gids ons vol enthousiasme op een bergtop die we in de verte zagen liggen; de happy mountain. Look look mi amiga's the machupicchu is behind that mountain, isn't it amazing! En daar stonden we dan in de regen te luisteren naar zijn verhalen. Verbazingwekkend dat het dan opeens niet meer uitmaakt of wel of niet regent en een poncho geeft zelfs nog een extra knus effect.
Die avond namen we afscheid van de porters en kropen we vroeg ons tentje in want deze keer ging de wekker maar liefst om half 4. Gelukkig voor ons want het dunne matje zorgde voor pijnlijke botten dus de slaap konden we niet echt vatten.

De laatste dag van de trail was aangebroken. Na totaal 45 km te hebben gelopen, kwamen we aan in de Sungate. De plek waar de zon, vanuit de inca stad machupicchu gezien, opkomt. In de verte zien we de eerste glimp van de machupicchu, het bezorgt ons nog geen kippenvel maar zijn wel al onder de indruk.
Na ongeveer nog een uur lopen zien we de stad in zijn gehele omvang en zien we dat het gebouwd is in de vorm van een condor (vogel). De stad uniek in zijn vorm en lokatie zorgt voor een geweldige beloning na vier dagen bikkelen. Stilletjes en trots op onze prestatie zitten we samen op een incasofa (steen) en genieten we van het prachtige uitzicht. Totdat dit mooie moment ruw verstoord wordt door hordes toeristen. We worden omringt door groepen frisruikende Japanners, Fransen (alle nationaliteiten komen voorbij) die niet net als ons vier dagen hebben gelopen maar gewoonweg de bus hebben gepakt en weg is het moment. Geïrriteerd draaien we ons om en hopen zo deze mensen weg te kunnen kijken en net als de rust is wedergekeerd stapt een niet al te snuggere jongeman op ons af met de vraag; "are you done with this rock? " Uuuhhh wij zitten hier gewoon te genieten van het uitzicht. Deze rots is niet de attractie maar daar beneden de STAD en ga lekker zelf opzoek naar een mooi plekje... So NO we are NOT done with this rock! Dusss.. Tijd om te gaan maar wel met een onvergetelijk ervaring en herinnering rijker!!

Om onze overwinning op de incatrail te vieren werd het tijd voor een borrel. Samen met onze Argentijnse vrienden spreken we af. We willen net een taxi bestellen als een jongen van de bar/club waar we heen willen ons een lift aanbied. Twijfelend kijken we hem aan, tot de receptionist van ons hostel zegt dat hij hem kent en het veilig is. Twee minuten later hobbelen we met een vette oldtimer eend over de weg richting de bar. Muziekje aan en lekker Spaans kletsen, de avond begint al goed! Veilig aangekomen bij de club voelt het een beetje of we weer begin 20 zijn. Een bloedhete temperatuur, foute muziek en nóg foutere mannen. Sommige staan bovenop de bar met een ontbloot bovenlichaam ontzettend 'sexy' te wezen. We hebben de keus of ons eraan te ergeren of er lekker in mee te gaan. Maar we hebben wat te vieren, dus duidelijk het laatste! Al snel genieten we van de reaggeton op de dansvloer en ons gezeldschap. De Argentijnen laten die avond hun passie en charmes flink op ons los. Hele trukendozen zien we langskomen. Mooi gespeeld, maar helaas de meisjes waren niet te imponeren.

Na 2 weken wordt het voor ons tijd om Cusco met al zijn fijne herinneringen achter ons te laten. Dus pakken we met enige tegenzin de bus naar Arequipa. Een luxe versie dit keer, want we hebben onze buik wel even vol van lokale bussen en zijn slagerijen. Ook deze busrit is het vermelden wel waard, maar dan om precies de tegenovergestelde redenen. Een busrit waarvoor je moet boarden bij de gate?? Je meerdere malen op film wordt gezet zodat ze weten wie er in de bus zit in geval van ongeluk of...? Het eten inclusief is net als de heerlijke ruikende deken en een kussentje ( KAK net gegeten!!). De instructie video bij aanvang van de rit met stromende watervallen en zelfs uitleg tot welke kant je het slot van de wc moet draaien. Een persoonlijk assistentie knopje voor als je de stewardess .. Uhh de busdame nodig hebt. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. De hele busreis voelt als een luxe buisness class vlucht. MAAR ons hoor je niet klagen!! Alhoewel we wel vreemd opkeken met onze slaperige hoofden toen we aan het einde van de nachtbus (het was nog midden in de nacht, 5 uur, maar goed) een spelletje BINGO gingen spelen met de hele bus! Kaartje in onze handen en opletten maar. Onze ogen amper open maar wij deden natuurlijk mee, even onze Spaanse getallen oefenen... en je weet maar nooit?? Toen de gelukkig winnaar naar voren werd geroepen en de bus voor hem ging klappen kwamen we niet meer bij. Hij gaf een mooie speech weg door de microfoon... Dus.

Ciao, de meisjes

Dank, dank, dank, dank voor alle mooie berichten van jullie lieve allemaal!